Próbuje przypomnieć sobie, kiedy Ania pojawiła się w Galicyjskiej Gildii Fanów Fantastyki. Może przyszła po którymś Imladrisie? Wypatrzyłem ją na imladrisowym zdjęciu z 2003 roku; pojawia się też w informatorze z tegoż roku, czyli już wtedy była zaangażowana w działalność GGFF.  Może zatem najpierw zajrzała do klubu, a potem naturalną koleją rzeczy zaczęła robić konwenty? Wesoła, uśmiechnięta, pełna energii, zawsze serdeczna w kontaktach. Wtedy w fandomie była jeszcze zwana „Małą Anią” i wbrew wszelkiej ekonomii języka nikt tego nigdy nie skracał. Nie znam wielu osób z dwuwyrazową ksywą – Ania była wyjątkowa pod każdym względem.

Gdy GGFF i stare Imladrisy zniknęły za horyzontem zdarzeń, czasem widywaliśmy się przelotnie przy różnych okazjach. Potem dowiedziałem się, że zachorowała. Oddolna akcja wśród znajomych szybko … [czytaj dalej]

Z Furiathem poznaliśmy się pewnie na Polterze. Jak i kiedy – nie pamiętam, zapewne w okolicy 2003 lub 2004 roku. Chyba nawet szybko się dogadaliśmy. Chyba. A przynajmniej nie mogę sobie przypomnieć żadnej przepychanki między nami, choć pewnie taka miała miejsce – i to nie jedna. W ogóle sporo rzeczy nie mogę sobie przypomnieć…

Przez parę lat bawiliśmy się w robienie portalu o RPG i fantastyce. Furiath prowadził polterowy dział Warhammera – jak sam wspomniał, wprowadził polskich graczy w świat drugiej edycji tego systemu. Widywaliśmy się czasem na konwentach i na zlotach redakcji Poltera.

W 2006 roku, w okolicach Sylwestra, wpadli do Polski Drozdal i Luke Crane. Po krótkiej wizycie w Krakowie jechali dalej. Zadzwoniłem z głupia frant do Furiatha i Senmary. Rozmowa przebiegła jakoś tak:

– Cześć, … [czytaj dalej]

Nie żyje Adriano ‘Borejko’ Kuc. Miłośnik gier, wytrwały tropiciel polskiej historii gier fabularnych, mój znajomy. Zmarł 11 marca 2019 roku.

Poznaliśmy się w poprzedniej dekadzie, jeszcze na Polterze. Tak twierdził Borejko, choć ja tego zupełnie nie pamiętam – skoro jednak tak mówił, to zapewne tak właśnie było. Potem mijaliśmy się w blogosferze, komentując, dyskutując, pewnie też kłócąc się od czasu do czasu. To dzięki niemu uznałem, że blogowanie o wszystkim to tak naprawdę pisanie o niczym, i próbowałem skoncentrować się tylko na grach i fantastyce.

Spotkaliśmy się chyba trzykrotnie. Dwa razy w Bielsku-Białej, raz w Londynie. Pogadaliśmy, pośmialiśmy się – jak to kumple. Borejko pomógł mi przy pierwszym numerze „Spotkań Losowych”, przygotowując rubrykę „Trzy po trzy”. Zażyczył sobie wtedy, by w stopce widniał jako „Redaktor Najgłówniejszy”. Zawsze śmiał się z tych … [czytaj dalej]