Do you like our owl?
Blade Runner: The Final Cut – pudełko
Są tytuły, których się nie recenzuje. Książki i filmy będące kamieniami milowymi gatunku, stanowiące absolutny kanon; dzieła przełomowe – choć może nie zawsze wybitne – przynajmniej dla mnie nie podlegają ocenie. Jak bowiem miałbym podsumować Władcę pierścieni albo Gwiezdne wojny czy opowiadania Lovecrafta? Owszem, jest to do zrobienia – ale po co? Jaki jest sens wytykać kilkudziesięcioletniej klasyce jej wady? Trzeba po prostu przyjąć, że pewne filmy, książki czy gry są najlepsze – mimo wad.
Blade Runner Ridleya Scotta to jeden z tych filmów, które odcisnęły trwały ślad w historii kina. Nakręcony na podstawie powieści Philipa K. Dicka Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?, początkowo niedoceniany, uzyskał status kultowej produkcji. Od 1982 roku film doczekał się kilku wersji, zaś w 2007 ukazała się edycja zatytułowana The Final Cut, będąca ostateczną, kompletną wizją reżysera, do której nie mieszał się producent.
Pięciodyskowe wydanie DVD zawiera kilkadziesiąt godzin materiału filmowego: poza ostateczną odsłoną filmu znajdują się tam także poprzednie wersje: kinowe – amerykańska i międzynarodowa, wersja reżyserska oraz kopia robocza; do tego dochodzą komentarze twórców i różnorakie dokumenty omawiające produkcję BR. To istny raj dla każdego filmowego maniaka. Sama tylko płyta z The Final Cut zawiera sześć godzin odautorskich komentarzy, a dokument Dangerous Days trwa 3,5 godziny – a to tylko dwa pierwsze dyski.
May I ask you a personal question?
Oglądając współczesne produkcje cieszę się, że wychowywałem się na filmach, w których dekoracje były prawdziwymi dekoracjami, a nie wykreowanymi dzięki CGI. Zamiast pokazu mocy obliczeniowej współczesnych stacji graficznych miałem okazję podziwiać kunszt specjalistów od efektów specjalnych, modeli i animatroniki. Nie mam nic przeciwko stosowaniu osiągnięć współczesnej technologii informatycznej w przemyśle filmowym, ale jednak stare metody produkcji filmów – zwłaszcza fantastycznych – mają swój niepowtarzalny urok. Same opowieści o tym, gdzie brakujący rekwizyt zastąpiono na planie trampkiem czy ziemniakiem to klasa sama w sobie. Dziś braki nadrabia się paroma kliknięciami.
Blade Runner potrafi zauroczyć już od pierwszych sekund, kiedy oglądamy panoramę Los Angeles w 2019 roku, pełną płonących pochodni gazowych. Zaraz potem widzimy piramidę Korporacji Tyrella, pokrytą tysiącami świecących punktów. Wszystko w towarzystwie świetnej muzyki Vangelisa. Kiedy oglądałem BR po raz pierwszy, nie mogłem uwierzyć, że są to modele. Tak samo było i tym razem – scenografia tej produkcji jest niesamowita, dopracowana do perfekcji. Każdy, najmniejszy nawet detal jest na swoim miejscu i nadal – po 25 latach – robi to olbrzymie wrażenie.
Oczywiście można dyskutować, czy kolejne wydanie było potrzebne – zwłaszcza, że pomiędzy wersją reżyserską a „ostateczną” różnice są niewielkie (z ciekawostek: naprawiono problem „zaginionego” piątego replikanta – Bryant prawidłowo wspomina teraz o dwóch uciekinierach zabitych przed wydarzeniami pokazanymi w filmie). Ridley Scott miał prawo urzeczywistnić swoją wizję i wydać BR w takiej postaci, w jakiej zawsze chciał to zrobić. To jest jednak przed wszystkim ukłon w stronę fanów, dzięki którym film Scotta osiągnął należmy mu status. To także doskonały moment, by ci, którzy tego filmu jeszcze nie widzieli, nadrobili zaległości. BR to kawałek historii kina, produkcja wyjątkowa pod każdym względem i nawet, jeśli ktoś nie jest fanem fantastyki czy kina noir, powinien ten film zobaczyć.
All those moments will be lost in time, like tears in rain.
Oglądając wywiady z twórcami BR, patrząc na siwego Ridleya Scotta i zmarszczki Harrisona Forda, zacząłem się zastanawiać, czy to aby nie był ostatni moment, żeby odświeżyć tę produkcję, nagrać rozmowy z aktorami. Czasem zdarza mi się myśleć, co będzie, kiedy przeczytam w prasie nekrolog mojego ulubionego aktora. Zresztą, od tej strony rok 2008 zaczął się fatalnie, odeszli Gary Gygax i Arthur C. Clarke. Chciałbym wierzyć, że na tym się skończy. Zamyka się pewna epoka. Miłośnicy fantastycznych światów zaczynają powoli tracić kolejne filary gatunku, ojców-założycieli współczesnej fantastyki. To paskudne uczucie myśleć o tym, że najnowszy Indiana Jones może być ostatnim nie tylko ze względu na wiek głównych aktorów i twórców. Jednak nie ma sensu martwić się na zapas. Cieszmy się, że wciąż możemy obejrzeć kilka dobrych filmów – a kolejne na pewno powstaną. Dobrze jest jednak czasem powrócić do produkcji sprzed lat, do chwil, które nie przepadną w czasie tak długo, jak długo będą o nich pamiętać fani. Blade Runner to dobre kino – w 1982 roku, w 2008, jak i za kolejne 25 lat.
It’s too bad she won’t live! But then again, who does?
Blade Runner The Final Cut. Zawartość pudełka: list od Ridleya Scotta, 5 płyt DVD, karty z concept artami z filmu, książeczka omawiająca zawartość pakietu, hologram z Deckardem (scena, kiedy wraca do swojego mieszkania po śmierci Roya), kawał historii kina.
Wszystkie cytaty zostały zaczerpnięte z filmu Blade Runner.
Blade Runner: The Final Cut – zawartość zestawu
